Osman Şahin

Çad'ın başkenti Encemine'nin dış mahallelerindeki bir yetimhaneyi ziyaret ediyorduk. Diğer gönüllü arkadaşlarla birlikte çocuklara getirdiğimiz hediyeleri dağıtıyor, onlarla oyunlar oynuyorduk. Hepsi cıvıl cıvıl, gülen, koşturan çocuklardı. Ama avlunun bir köşesinde, tek başına oturan ve elindeki eski, tekerleği kopmuş oyuncak arabayla sessizce oynayan bir çocuk dikkatimi çekti. Adı Muhammed'di.

Yanına yaklaştım, selam verdim. Başını hafifçe kaldırdı ama gözlerini benden kaçırdı. Konuşmuyordu. Yetimhane müdürü, Muhammed'in ailesini iki yıl önce bir çatışmada kaybettiğini ve o günden beri içine kapandığını, neredeyse hiç konuşmadığını söyledi.

Ona hediye paketlerinden birini uzattım. İçinde renkli kalemler ve bir de resim defteri vardı. Paketi aldı ama yine bir şey demedi. Ziyaretimizin sonuna kadar ara ara ona baktım, hep aynı yerde, aynı sessizlikteydi. Ayrılma vakti geldiğinde, içimde bir buruklukla vedalaşmak için yanına gittim. Tam 'Hoşça kal Muhammed' diyecekken, elindeki defteri bana uzattı.

Defterin ilk sayfasını açtığımda dona kaldım. Muhammed, acemice ama tüm detaylarıyla bir uçak resmi çizmişti. Uçağın üzerine de 'Pilot Muhammed' yazmıştı. Ve resmin bir köşesinde, el ele tutuşmuş bir çocukla bir erkek vardı. O an anladım ki, o suskunluğun ardında kocaman bir hayal ve anne özlemi yatıyordu. Gözleri ilk defa parlıyordu. Bana bakıp çok hafifçe gülümsedi. O an benim için bütün yorgunluğun, bütün çabanın ödülü oldu. Biz onlara sadece bir defter ve kalem vermemiştik, belki de unuttukları hayallerini hatırlatmıştık. O çocuğun adını deftere değil, kalbime yazdım o gün.